Requiem

[Magz]

z czasem jest mnie coraz mniej,
analogicznie coraz więcej mnie ubywa
statystycznie, gdy patrzę w lustrzane odbicie
nie widzę w swych oczach łąk zielonych lecz chyba
cień tego co było, zgliszcza po wielkim pożarze,
widzę drzewa które padły na kolana pod straszną siłą pożogi,
widzę spalone pastwiska, niezmierzone ludzkim okiem,
nie mają końca, kres ich jest tam dokąd nas zaprowadzi spojrzenie czy nogi
lecz gdzieś w oddali, coś jakby cicha muzyka
dla mych uszu, jakby pieśń żałobna do opustoszałego grobu,
nikt nad tym grobem nie stoi, wszędzie samotnie hula wiatr
"bo dla kogo? jestem coś winien? komu?"...