Tryb drzewa | Tryb normalny

member22 · 2014-05-10, 14:37:40

Apoteoza błędu

Popatrz na zamkniętą przestrzeń
Ciężkimi drzwiami rzeczywistości
Którą tak trudno pozbierać
Bo wciąż mnożą się jej kawałki
I nie widać końca tej układanki
Co bawi enigmatycznym wyrazem
Wyrazem uczuć, wyrazem spojrzeń
Przez metalowe kraty zimna
A za nimi prawda skrywa swe oblicze
A przed nimi chichot rubaszny
Z łonem przepełnionym ochłapami
Nic z niczego i dalej nic
Toczy się po perlistym gruncie
Nie znając, jaka pomyłka.