Rycerz

[Fred]

Poczytałem z ciekawością. Podoba mi się klimat Twojego wiersza, postawa podmiotu lirycznego, tak to jest, że całe życie upadamy i powstajemy.
Wiersz jest trochę niekonsekwentny rytmicznie.
Pozwoliłem sobie trochę go wyprostować. Zlikwidowałem przy okazji niepotrzebne powtórzenia. Nie wiem czy nowa wersja zmienionego w paru miejscach wiersza Ci się spodoba.

"Znów wracam pobity, znów on mnie pokonał.
Gdzież waleczne wojska, gdzież jest oręż cały!
Moimi siłami on tego dokonał,
Moje własne ręce broń mi odebrały.

Cóż ja teraz powiem, gdy Cię spotkam w drodze?
Co zobaczę w głębi Twoich Świętych Oczu?
Czy ukoisz Panie Twego sługę w trwodze?
Może stanę tylko z wstydem na uboczu.

Jezu Miłosierny pozwól choć przez chwilę
Upaść do nóg twoich, poczuć bliskość Twoją.
Jam jest grzeszny, słaby, ja się ciągle mylę.
Lecz z opieką Twoją, stawię czoła rojom.

Dasz mi Ojcze znowu nowy sztandar wiary.
Osłonisz od złego tarczą mej nadziei.
W pozłocistej zbroi wykutej z miłości,
Zbrojny w oręż boski wyruszę do boju.

Nie zlęknę się wroga, gdy znów się pojawi.
Pana piekielnego głosu nie usłyszę,
Nawet gdy mi drogę łatwiejszą przedstawi,
Nawet gdy mą duszę grzechem zakołysze.

Proszę tylko Panie, jeśli znów upadnę
Podaj mi swą rękę, bo bez niej nie wstanę."