Bukiety.

[Xan]

Wychodzimy. W miasto.
Wyciągamy ręce po świat.
Podpisuje sterty papierów...
Czasem trafi się jakiś kwiat.

Wychodzimy. Do ludzi.
Ale błądzimy po omacku.
Kłaniamy się nam podobnym...
Oni też chodzą. Z tacką.

Czas mija. Powoli.
A my kręcimy się w kółko.
Bywa, że trafi się jakiś kwiat
Lub ktoś poczęstuje nas... kulką.

Ale nic to. Idziemy w miasto.
Błąkamy się z minami pewniaków.
Szczebel za szczeblem. Bez tchu prawie.
Osiągnięcie! Kolejny krok: z mapą miasta Kraków.

Zawracamy? Może. Albo i nie.
Więc walka. Proste reguły i zawody.
Jak banda wściekłych psów
Lub chyłkiem. Po trupach padłej trzody.

A i nagrody się trafiają.
A i owszem. W tle rozbrzmiewa sonata.
Bukiety róż, uściski, ostatnie spojrzenia...
Bukiety pióropuszy – w oknach Lower Manhattan.

Wychodzimy. Na balkon.
Na świeże powietrze nowego.
Stygniemy w strugach deszczu...
- Zimno, wracamy... – do biednego.

16.09.01 M. G.