O LUDZKIEJ NIEWDZIĘCZNOśCI

[paola]

O LUDZKIEJ NIEWDZIĘCZNOŚCI

kiedy wyrośli z butów
siedmiomilowych
popadli w roztargnienie
świat dzienny stał się repliką
popsutych zabawek na strychu

przyzywali gwiazdy na pomoc
imieniem własnym pospolitym
a one z wdzięczności
przyklejały się do czubków palców
ludziom żyło się cieplej
we dwoje

za dnia alfabetem Morse’a
wystukiwały godzinki
częstowali zieloną herbatą sąsiedzi

nocą odmawiały obsesyjnie
beznadziejną mantrę
przy mnie stój

kiedy palce zgrabiały
i nie mogli już łuskać fasoli
włożyli grube rękawice
pięciopalczaste
dla nieśmiertelnych mroczne
czasy nastały

o Abelardzie o Heloizo
nie dano wam poznać kropek
i kresek języka migowego
założono wam rękawice
z jednym palcem
a przecież było lato

nocne niebo
jak baśniowa antyteza
tego najlepszego ze światów