Jak szklanka

[anja]

rzucona jak szklanka na podłogę
rozbiła się na tysiąc kawałków
sama nie może się pozbierać
leży upadła

okaleczona wyzbyta z godności
oddala się od świata
zakrywa wstyd

błagalnym wzrokiem sięga zenitu
i milczy

pozbieraj kruche kawałki życia
poskładaj w całość
podaruj jej drugie życie

a kiedy powstanie
złożona z tysięcy drobinek
twarz skieruje ku słońcu
lecz rysa pozostanie


sama sobie przypomniałam ten wiersz, bo taka jakaś jestem rozbita