Bajeczka o królewnie

[Grześ]

W pewnym mieście gdzieś w oddali (kilometrów już nie zliczę)
w wielkim zamku zamieszkali - cna królewna z królewiczem.
Że wart tego opis służę, co piękniejsze karty zdobi.
Ona jakbym widział różę, On niejedną przyozdobi.

Piękno radość i uciecha miała w tym pałacu spania.
Nawet dziwi tutaj Grzecha i pobudza do pisania.
Zatem tej królewny wdzięki stale były wokół w cenie,
zaś królewicz - malowanie - często dbał o powodzenie.

Ta sielanka nawet spora wręcz budziła zazdrość w koło.
Każdy obcy król czy wieśniak ciągle marzył niewesoło,
„jak tu zdobyć jej spojrzenie, co radości jest przyczyna”?
„jak też wtulić sie w jej wdzięki aby znaleźć w nich swój finał”?

Piękno, piękno nieskończone - tak wołały wszystkie panie
patrząc sobie w królewicza, (może by ochotę na nie
miał nadobny )- jak to zdziałać by choć chwilkę ot ciupcinkę
rzucił oczkiem lub całuskiem. Tak wołały - choć niejedna tylko
kluski w lustra konterfekcie miała krzynkę.

cdn.