Testament mój - czyli bestii

[Kamil Rousseau]

duszę się
pętla zaciska gardło
podaj rękę zbłąkana duszo
gwiazdy wciągają na nieznane orbity
pochłaniają moje ego
pazernie kawałek po kawałku

stop
dość mam zniewolenia
nie jestem pupilem bogów lecz ich antagonistą
nie jestem władcą cyberprzestrzeni lecz jej destruktorem
piętnem tego co piękne – ulotne - nieprzeniknione
jestem przestrzenią uwięzioną w bólu
jestem krzykiem potwornego zaniechania

przeklnijcie - błagam
skruszcie w pogardzie plugawe ciało
truchło rozsypcie na śmietniki świata

niech zapanuje nicość