Pustelnia, czyli tyż Sarmatia nie całkiem obumarła...

[Sarmata]

Tamten mroźny poranek...

Teraz już wiem, nareszcie go zobaczyłem,
Po latach takim jakim jest.

Został jedynie bezsilny skowyt.
Potłuczonego śmiertelnie psa...

Rozpoznałem go. Jak znajomą mordę tajniaka...
W tym akcie poznania przyszło oczyszczenie.
Rozładowanie.
Jak płacz katharsis.
Lub śmiech.
Lub seks.

Pamiętasz?

Tyle razy trzewia wyrywał i wywlekał
przez zaciśnięte szlochem gardło,
on co rozpaloną do białości pięścią zaciśniętą
w gardzieli kneblował dźwięk wszelki.

...którego szczęki już sił nie mają,
by ugryźć rękę okładającego go pałką kata...

Ten wrzask.

Którego nigdy wydrzeć z siebie nie dałeś rady.
Lub stchórzyłeś.


A ślepia, jeszcze niedawno płonące wściekłością,
buntem i żądzą krwi wrogów
zachodzą już z wolna bielmem zgonu.


Zrezygnowałeś.
Jak ten pies - obity teraz i bezradny
- bezsilnie i beznamiętnie spoglądasz
pustką wypalonych na popiół źrenic.


Bezczelnie...
Prosto w lufy tankom.

Klaryssa T. Staterson
13 Grudnia 2007
06:30 A.M.