Wrzask

[Sarmata]

Tak, teraz już wiem,
Nareszcie go zobaczyłem, takim jakim jest.
Poznałem go.
I w tym akcie poznania przyszło oczyszczenie.
Rozładowanie.
Jak katharsis.
Jak płacz.
Lub śmiech.
Lub seks.

Pamiętasz ?

Tyle razy trzewia wyrywał i wywlekał
przez zaciśnięte szlochem gardło,
on co rozpaloną do białości pięścią zaciśniętą
w gardzieli kneblował dźwięk wszelki.
Został z niego jedynie bezsilny skowyt.
Jak potłuczonego śmiertelnie psa,
którego szczęki już sił nie mają,
by ugryźć rękę okładającego go pałką kata.
A ślepia, jeszcze niedawno płonące wściekłością,
gniewem, buntem i żądzą krwi wrogów i pomsty
zachodzą już z wolna bielmem zgonu.

Ten wrzask.

Którego nigdy wydrzeć z siebie nie dałeś rady.
Lub stchórzyłeś.
Zrezygnowałeś.
I jak ten pies teraz bezradny
- bezsilnie i beznamiętnie spoglądasz
pustką wypalonych na popiół źrenic.

[center]Klaryssa T. Staterson™
13 Grudnia 2007
06:30 A.M.[/center]