Rzym wita słońcem

[Guest]

RZYM WITA SŁOŃCEM

Błądzę w kurzu, ciasną uliczką -
hałas zasnął w skwarze południa.
Serenadę cichą i śliczną
winnym smutkiem, nuci ktoś złudną.
Zefir skąpy - szczędzi czułości...



A Rzym słońcem wita swych gości!



W górze, z okna - tego, a jakże -
jakby żywcem wzięty z reklamy,
wciska tłumom płatne miraże
mały człowiek dziwnie ubrany.

Tu czerwone oczy historii
wyglądają z czerni przez wieki -
skryte w kaptur, wzrokiem upiornym
tworzą świata schemat kaleki.
Dym kadzideł, śpiewy i mdłości...



To Rzym słońcem wita swych gości!



A za murem świta co rano,
tłum zdyszany pędzi do pracy.
Niewolników na targ podano!
I nie pytaj mnie co to znaczy.

Różowieje niebo zachodem,
wiatr od morza liczy ci kości.


Ty się nie martw - czas na przygodę -
Rzym dziś słońcem wita swych gości...





Roma (IT)
25 marzec 2009



skaranie boskie