na pograniczu śniegu i jawy

[Guest]

NA POGRANICZU ŚNIEGU I JAWY


dobrej wróżce



Czasem zdarza się wzlecieć pozbywszy się reguł -
wpleść się sennym marzeniem w chłodną połać śniegu
tam, gdzie magia oddziela biały puch od jawy,
gdzie już tylko kozice zostawiają ślady,
gdzie się linią tajemną ściera sen z widokiem,
świerki w niebo wtulone - jakby za wysokie;
tam, gdzie dusza serdecznie śmieje się do świata -
wyobraźnię uskrzydla, ścieżki w warkocz splata...

Patrzeć w słońce, jak ledwie ponad światem stanie
starłszy ranną mgłę z oczu złotem pieści granie,
na włóczęgę wyrusza - tuż ponad potokiem
swym odbiciem zdumione; w jeszcze zimne sople,
które w dole, pod skałą - niczym nietoperze -
wolno sączą się w strumień, co je w świat zabierze.


Pośród takich pejzaży, nagle, o poranku
dobrą wróżkę spotkałem w posrebrzanym wianku.

Tu mi barwą pierwiosnka ziemia wpada w zachwyt,
przekrzykuje się ptactwo żądne niecnych praktyk
i kot nawet, choć dotąd kafle grzał u pieca
już się nocną hulanką niezdrowo podnieca!

A tam nicią pajęczą oddzielona zima
kołdrą drzewa otula, mrozem skał się trzyma...


Wróżka słońcu ciepłemu składa swe pokłony.
Cóż to jednak za zmiana? Wianek jej zielony!
W pełnym blasku się mieni kolorami tęczy!
Jakaś nutka wesoła w jej spojrzeniu dźwięczy.
Różdżką sople po głowach! Z lekka trąca drzewa -
już się kwiatów kolorem cały las zalewa.
Tylko w górze, gdy głowę wzniesiesz nad wyżyny
jeszcze biały majestat zimie śpiewa hymny.
Trudno dostrzec gdzie wątłej zmiany jest granica
między śniegiem i jawą, która tak zachwyca!


Czy na owej granicy - kiedy przymknę oczy -
spotkam znowu mą wróżkę pośród górskich zboczy?





San Gottardo (CH)
14 marzec 2009



skaranie boskie