Burza

[norbertus]

Wiosenne chmury
Błyskawicą rozświetlone niebo
Mojego serca na dziś metafora
Tylko kropli oczyszczenia brak

Pytasz dlaczego?
To wichura zniewolenia myśli
Wolność zaplątana wśród konarów
Krzyk niezrozumienia zastygły w kroplach

Wargi spieczone jak po grzechu
Wzrok otumaniony natłokiem zdarzeń
Słowa już to żywe i zarazem umierające
Łzy drgające na policzku istnienia

Wsłuchaj się zanurz
W mojej burzy głębinę
Pomóż mi ją odczytać
Uciec przed jej mocą


Burza, burza we mnie i nad mną
Jej sztorm mnie kołysze
Żagle moje rwie
Ja tonę wołając S.O.S