Drogocenna preła

[norbertus]

Znalazłem drogocenną perłę
Tą najpiękniejszą lustrem
Duszy ją nazwałem
Przeglądając się w odbiciach
Każda odsłona o nieba
To nić życia

Co nią teraz zrobię
Z perłą co jak rachunek
Sumienia codziennie płonie
Od jutrzenki świtu bladego
Po krwisty zachód nieszporów

Zakopię ją niczym skarb
W dzbanie glinianym
Aby nie była wyrzutem
Niespełnień słabo odzianych

Czy też dostrzegę słup
Światła z niej bijący
Co jak latarnia drogę
Wskazuje pośród burz
I nawałnic na oceanie
Życia niespokojnym

Co zrobię z przestrzenią
Między duszy mej odbiciem
A prawdą co w perle zaklęta
Oto jest pytanie

A odpowiedź banalnie prosta
Przychodzi dla każdego
Prędzej czy później
Czas na zaokrętowanie
Na statku któremu
Na imię prawda o sobie

Dlatego tak drogocenną
Ta perła …