Pustelnia, czyli tyż Sarmatia nie całkiem obumarła...

[Sarmata]

Mikusiowi


My, młodzi!
Pamiętasz?
Lecz trochę już starsi
i bardziej, rzec by
Oziębli
i puści
(zbyt wcześnie wypruliśmy swe flaki
w beznadziejnej szamotaninie).

I choć w żyłach jeszcze
burzy się krew,
lecz skostniała głowa
kalkuluje chłodno każdy kolejny
krok wyważony,
nie odważając się już
na szaleńcze skoki,
a zadyszane serce
wlecze się kulą kamienną
u stóp skrępowanych zmęczeniem.

I choć ciągle jeszcze
chcielibyśmy coś,
to nie dla nas już
szczeniackie szarże
i wiemy już, że głową
pancerza nie przebijesz,
w najlepszym wypadku
ostanie ci się ino guz.

I choć ciągle głowę
nosimy wysoko na usztywnionym
siłą przyzwyczajenia kręgosłupie
to coraz chłodniejszy żar
naszych nocnych dyskusji
głosów schrypniętych
od gorących haseł i proroctw.
I coraz częściej z oczu
wieje pustką zwątpienia

Jeno dla ukojenia sumienia
Na rocznicowych składkach
Płacimy haracz na benzynę do butelek
dla tych, których wciąż jeszcze
zaślepia nadzieja.

A przecież my nie chcemy (chcieliśmy?)
niczego więcej,
jak tylko odrobinę szczęścia...
jutro - dla młodszych
których powołaliśmy na ten świat

Komu to przeszkadza?


Klaryssa T. Staterson
N.Y.C.
01.01.1990



"Post Scriptum."


To Mikuś

We (still), Young Folks!
Do you recall?
But grown-up a little already
and a little, one could say
Cooled
and vacant
(too early we ripped-out our entrails
in hopeless strife).

Although in our veins
blood is still simmering,
but the callous head
is calculating unimpassionately every single
step equilibrated,
not daring
for perilous jumps anymore,
and the breathless heart
is draging back
feet tied up by fatigue.

And albeit we still
would like to something,
not for us any longer
puerile assailing
and we already know
that you can't puncture,
tank's armors with your bare head,
all you will gain in best case
is just a bump.

Although we carry our heads
proudly high on petrified
by a habit spines
a lot more frigid is the fervour
of our night-long disputes
voices hoarsened from chanting
so fiery slogans and prophecies.
And more often than not from void eyes
is blowing cold emptiness of despair

So just to pacify our remorseful conscience
On yearly contributions
We pay our tribute for gas
to fill Molotov coctails
for those still blinded by a hope.

But we don't (did'nt?) want
anything more,
just a tinny bit of happiness...
tomorrow - for youngers
that we called-up to this world

And whom is that disturbing?

[center][i]Klaryssa T. Staterson
N.Y.C.
01.01.1990