sierpień

[Arti]

sierpień


M. Zawodzińskiej


moje myśli chodzą własnymi ścieżkami
- nie boją się samotności

dla ciebie mógłbym się zgodzić
na przeszczep serca
czasami
lepiej żyć bez niego
i nie oglądać
tych wszystkich kolorowych zachodów
lub wierzyć po prostu
bez pomocy boga
że miłość - miłość musi przyjść jak wiosna
a te pary na ławkach całujące się
doskonale
i starość szydełkująca miriady skarpetek
jest piękna w sobie ot tak
bez powodu
i nie musi wcale
oznaczać niczyjej śmierci

- czy trzeba płakać (?)
wciąż w tym samym barze
skinieniem głowy
promilami wcieleń
odnajdując kłamstwa modląc się
wzajemnie
umierając wstawać i żyć
umierając

- jak długo jeszcze (?)
jedna wielka farsa
niepotrzebne święta i drogi do nikąd
a potem znowu te same złudzenie
oddaje serce - przyjmij je paniką
już nie przytulę
nie chcę - to koniec

i znów początek - zakręcone drogi
najwaśniejsze są ręce
gdy serce kuleje

mógłbym tak w nieskończoność
raz w prawo raz w lewo
śpiewając wilkom
a Tobie najchętniej
o tych wszystich uczuciach
zamkniętych w ruchomym
pudle

- poproszę taniec
jeszcze jeden taniec
moje myśli błądzą - poeta ma
przejebane - poszukując nut
drzących na wietrze emocji
przez pieprzony teleskop
wenus łzami płonie
jak cień jak ogon

wszędzie widmo
śmierci

styczeń 09