Bezdomny

[Snowboarder]

Jeden liść, co sunie w powietrzu, swobodnie
Przez alejki i parki, przez ogrom korytarzy,
Nie zwracając na siebie uwagi dygnitarzy,
Łukiem omija świeże i kwitnące magnolie.

Wysuszony jak cytrus, pożółkły jak pochodnie
Przystanie na pustyni betonu i chwilę pomarzy.
W siwym wieku na ruch kolejny się nie odważy;
- Jak zielony liść żyłem i jako żółty żyję podobnie.

To niezwykłe, jak wszystko przez palce ucieka,
Gdy w chwili wahania inną wybieramy szufladę.
W niej likier i przystawka - marna to pociecha.

W cztery kąty, w stronę wspomnień, cicho pojadę,
Wspomnę co mieć mogłem i pokornie odjadę;
- Niech Bóg moje życie samotne zaniecha.