Droga donikąd

[czardasz]

przysiadłem na starym taborecie

zmęczony życiem

o Boże

co ja z nim zrobiłem

utopiłem w oparach alkoholu

wszystkie pragnienia

zmięte kartki papieru

walają się po podłodze

od dawna nie piszę

miłość

zapomniałem że istnieje

kac jest moim towarzyszem

a butelka

chwilą zapomnienia

i tak codziennie

tonę w odchodach

własnej słabości

to ma być życie

pytam się siebie

w chwilach trzeźwości

za chwilę

zasypiam na stole

[Mikoku]

Rewelacja Alinko jest to widok wielu istnień ludzkich na tej ziemi,
rozgoryczenie i beznadzieja widziana,
przez pryzmat pełnej butelki,
pięknie to wyraziłaś
i te tory rzeczywiście droga do nikąd ;-)

[czardasz]

Dziekuję Ewetko :-)

[norbertus]

Ta flaszka i dym z papierosa zaułki zycia na trzeźwo czasami nie do przyjęcia czy warto topić, siebie. Mocny w wymowie wiersz. Dzięki za tę moc w słowach mi osobiście interpretuję po swojemu walkę ducha z codziennością w innym wymiarze bardzo otworzył oczy i powiem krótko nie powiedziałem że bedzie łatwo, ale mówię, że warto. Dzięki i pozdrawiam

[Nula.Mychaan]

Przepraszam Cię ale chyba powinnaś zmienić pisownie, donikąd na łączną... wymądrzam się bo mi tez ktoś zwrócił na to uwagę, bo miałam jak Ty
A wiersz jest super

[czardasz]

dziekuje