droga krzyżowa 44

[Gryf]

szepczą gruzy milczą ptaki
to są ruiny stolicy...
raj utracony
raj podpalony

wśród zgliszczy twe święte ciało
drogę krzyżową zaczęło
upadłeś ciężko raniony
z wysiłku ramiona mdleją

weź swój karabin idź dalej
cierniowy włóż chełm na skronie
wybaw nas w chwale historii
choć dziś we własnej krwi toniesz

bezbronna matka umiera
jej syna już nikt nie słyszy
złożony we wspólnym grobie
wsłuchany w smutny szum ciszy

daj mu wieczny spoczynek
on wybrał swoją drogę...

[tom_70]

Nie wiem, czy ze względu na nieregularność,
można wiersz nazwać rymowanym. Ale mniejsza z tym.
Wiersz patriotyczny ma to do siebie, że łatwo można
popaść w patos i banał.
Tobie udało się to ominąć i napisałeś naprawdę ładny wiersz.

Pozdrawiam.

[Gryf]

Witaj Tom, dziękuję serdecznie za wizytę i za przeczytanie.
Ten temat nie jest mi obcy, mój dziadek zginął w Powstaniu, choć nigdy go nie widziałem to jestem z niego dumny, staram się czcić jego pamięć. Jego i innych którzy tam byli...
Postanowiłem wrocic, bo chcę zacząć wszystko od nowa.
Pozdrawiam serdecznie.

[tom_70]

Ze wszystkich walczących jesteśmy dumni.
Ty, bardzo ładnym wierszem, utrwaliłeś pamięć
o swoim dziadku.
Piękny gest.