Płomień

[Niedzisiejszy]

Byłeś światłości nieskończonej
płomieniem,
nieujarzmionym,
dzikim źródłem wolności

Ciepłem swej nadziei
rozjaśniałeś ciemności
nieprzerwane

Dodawałeś odwagi,
zrzucając z ociężałych ramion
pęta lęków bezkresnych

I nagle,
zamieniłeś
się w małą iskrę,
w cień dawnego płomienia

Dusza twa,
w krwawy popiół przemieniona
z mglistym dymem
uleciała ku niebu

I mroczne krople
zgasiły i iskrę,
ciemnościami przykrywając
myśli

A teraz, mrok...

[tom_70]

Sporo niedorzeczności w tekście, wyolbrzymionych
ozdobników, co powoduje tekst ciężkim.

W pierwszej wystarczyłoby:
Byłeś światłem nieskończonym
- źrodłem wolności

W drugiej: ciepłem najwyżej można ogrzać, a nie, rozjaśnić.

W trzeciej:
(...) pęta leków bezkresnych - to jest strasznie toporne.

W czwartej: to iskra powoduje płomień i
nie może być jego cieniem.

W piątej: tylko coś materialnego może być spopielone,
a dusza jest niematerialna, jest duchem.

[ElaM]

Piękny wiersz Niedzisiejszy,udał Ci się nad podziw,jestem pod wrażeniem. Tak trzymaj! Pozdrawiam

[e-ska]

Bardzo trafne metafory , wiersz piękny . Pozdrawiam .

[member22]

Gdyby Prometeusz żył w dzisiejszych czasach światło ognia by nigdy nie zagasło. I zapewne nie trzeba by było pisać utworów jak ten. Bo przecież ogień to nie tylko widzialny efekt rzeczywisty. To także ogień serc ludzkich bijących w jednym rytmie i dających to ciepło, którego nam tak bardzo brakuje. Ogień oświetla ścieżki życia i dodaje otuchy na każdy dzień życia. Dlatego warto go rozpalać w sercu swoim i każdego napotkanego człowieka. Być Prometeuszem naszych czasów - oto prawdziwe wyzwanie. Przynajmniej ja tak to rozumiem. Pozdrawiam