Powrót z dna

[Toyer]

Jestem wrakiem błądzącym
po dnie marzeń i nadziei
obrastam w samotność
zieloną od mdłości odtrącania

szukam powierzchni nad którą
zostałem zatopiony od kul wielu
co w szczątkach utkwiły

szalona woda prowadzi w głąb
ale zawsze naprzód
przed nią nie ucieknę
nawet nie próbuję
nie da się wygrać z nieuniknionym

choć można zmienić
spadek w wzlot spodziewany
od chwili do chwili dla chwili

spierają się kapitan ze sternikiem
w którą górę uderzyć
żeby się nie pogrążyć
w odmętach zapomnienia

to co wczoraj było śmiechem
dzisiaj rozpaczą nowych szlaków
bez mapy i tak dopłynę zawsze gdzieś

przemianowany na łódź podwodną
co okrętem żaglowym być chciała
i jak za dawnym przygód szale
odkrywać nowe lądy pragnie

w mroku widać jednak
promyki upragnione słońca
powierzchnia jest tak blisko
widać już niemal brzytwę

wystarczy tylko chwycić
ostrze łaskawe
cóż że krew tryśnie
kiedyś się zagoi
to wstrętne ja

ognia się też nie boję
wszak woda obecnym żywiołem
leniwa i bez polotu
pamięta nie jeden wir natchnienia

a gdy kiedyś wyłowi mnie
inny duszo-pokrewny statek
cały podwodny świat zniknie
jak zły sen
i tego pragnę to jest mój cel

[member22]

Utwór za długi i gdzie nie gdzie wkrada się monotonia. Gdy człowiek czyta taki wiersz po jakimś czasie gubi się wątek i trudno jest w zasadzie go ocenić. Dlatego proponuję pracę nad krótszymi formami, w których zawarta by była przewodnia myśl. Takie utwory byłyby bardziej dojrzałe poetycko. Pozdrawiam

[Toyer]

Rozumiem dziękuję za opinię. To jeden z dłuższych utworów jakie napisałem, znajdą się i krótsze
Pozdrawiam

[e-ska]

Mimo , iż utwór rzeczywiście za długi , są w nim ciekawe momenty . Czekam na następne wiersze . Pozdrawiam .

[ElaM]

Ten wiersz czyta się jak autobiografię...koleje losu przedstawione w ciekawy sposób...dostrzegam człowieka zmęczonego walką z przeciwnościami,który jednak nie stracił wiary i żyje nadzieją na lepsze jutro...bez samotności.
Gdybyś go doszlifował,jak radzą moi przedmówcy,ten wiersz dużo by na tym zyskał. Pomyśl o tym. Pozdrawiam.