Los

[Ewa]

Los

Żyję Twą pieśnią o 4 nad ranem
Słucham słów o miłości doskonałej
Wołam do Ciebie głosem z oddali, głosem stęsknionym
Uczucia człowieka spragnionym.

Kiedy rodzimy się, jeden grzech nam z czoła zmywają
Imieniem Ducha Świętego i Pana Naszego szczelnie otulają
Nadzy przed Panem Bogiem kiedyś staniemy
Tu, na człowieczej ułomnej ziemi

Ten kto ma szczęście dostanie w prezencie
Delikatny podmuch od Pana
Nareszcie czuje się spełniona
Czuję się kochana

Idziemy przez życie zbierając w ukryciu
Rożne nasze "skarby"
Pieniądze-bożki
Zawiść i zazdrość
Tak często pełni pogardy

Lecz są i tacy
Co słyszą z oddali
Twoje do nas wołanie

Czy do nich należę?
Marna i krucha
Nie wiem Mój Panie.



To jest pod wpływem utworu Marca Anthonego "Vida"- hiszpańska edycja.... Nie znam hiszpańskiego... Tak mi w duszy zagrało

[Fred]

Warto było trochę opanować emocje i nadać temu wierszowi choćby konsekwentny rytmicznie kształt. On się rozgaduje, rozłazi, a poza tym składasz go z powszechnie znanych zasłyszanych haseł. Nie ustrzegłaś się nadmiernego patosu i wtórności, lae przy pisaniu takich tekstów na autora czyhają takie właśnie pułapki.

[Ewa]

Dziekuje, poprawię

[member22]

Rzeczywiście choć rymy zachowane to jednak nieregularność wersyfikacji widoczna w prawie każdym momencie utworu. Pozdrawiam

[Ewa]

Poprawię. Odezwę się za dwa dni bo mam dużo pracy w szkole. Pozdrawiam Was Ewa

[tom_70]

Nie lubię krytykować, ale jak czytam taki pseudowiersz, to- aż mnie złość bierze, że można tak bezmyślnie, kaleczyć ojczysty język.
Tabula rasa - świadomość autora.