[center]



Już świta
Siedzę na zboczu
naelektryzowana spokojem nocy
muskana smutkiem
wydobytym gdzieś z głębi
Z zamkniętymi powiekami
czekam na wschód słońca
Tęsknię
Myślę
co będzie z nami
Srebrne drzewa
w księżycowej poświacie
Wonne i tajemnicze
szepczą że są żywe
że znają życie
Cichy szmer
nieustannego podmuchu
powietrza
pieści ich korony
Wsłuchana w ciszę
otulona milczeniem
zapatrzona w drogę do nikąd
wyczekuję Ciebie
Nagle wśród
bezmiernego pustkowia
wręcz urzekającego
widzę Twoją postać
Idziesz powoli
patrzysz na mnie
z tkliwością niewyobrażalną
Twe ramiona otulają mnie
siedzimy w milczeniu
zasłuchani w rytm naszych serc
Bez słów
bez myśli
pogrążeni tylko
w fali współczuwania
To nas łączy
scala
w jedność znakomitą
w szczęściu niepojętym
w naszym raju zaklętym[/center]

[center][/center]

Edyta B. napisał(a):naelektryzowana spokojem nocy