Nie znam siebie
Czasem widzę obraz
Jednak wiem, że nie sercem
Jest! Tak... To moja
Lecz nadal twarz nieznajoma.

Tu wypada nauczyć się poprawnej pisowni.
Niezła beka hahahaha

A poza "beką" z pisowni, chciałby pan wysnuć jakaś konstruktywną krytykę odnośnie treści? Jestem ciekaw opinii bardziej doświadczonych i czekam z niecierpliwością.

Mówią, że tylko oczy są zwierciadłem duszy. Twarz może być maską, tak jak uśmiech...

Pisz jak najwięcej, coś jest nawet w tej mini.

Pozdrawiam.elka.

(2017-10-27 20:36:46)tom_70 napisał(a):  Tu wypada nauczyć się poprawnej pisowni.
Niezła beka hahahaha

Przykro się czyta takie komentarze, bo ponad konstruktywna krytykę, która pomaga warsztat udoskonalać, wybija się drwina. Za jej sprawą pogrążywszy się we wstydzie, łatwo korzystania z warsztatu zaniechać. To z kolei może być zbrodnią wobec siebie i innych, bowiem uczucia, które ujścia nie znajdują lubią zachodzić zgnilizną, pleśnią, grzybem. Kto chciałby mieszkać w zagrzybionym domu, zapraszać do niego? Tym bardziej nie wolno nam do tego dopuszczać, jeśli chodzi o nas samych. Wobec innych znowu, ponieważ nie wiemy, kiedy ślady przez nas pozostawione, okazują się dla kogoś miłym akcentem lub wybawieniem z błędnej wędrówki.

Wierzę, że warto pisać i się tym dzielić jeszcze z jednego powodu - z pewnością znajdzie się więcej postaw takich jak ta prezentowana przez ElęM. Postawa obdarzająca chwilą uwagi, refleksją, a być może i wskazówką.

Co do utworu - przypomina mi, że spójne Ja, jest jedynie tworem narratora-gimnastyka, który pracuje nad poskładaniem wszystkich pasujących do siebie elementów. Pozostałe zaś skrzętnie pomijając.