Idę przez miasto zbudowane z papieru,
identyczne ściany i drzwi pokryte tą śmiertelną barwą,
nawet drzewa zamieniły się w tekturową rzeźbę, pozbawioną
choćby drobnej zielonej gałązki, bez cichego szeptania liści

Szukam ciepła ludzi,
nieodkrytych spojrzeń w gorejących iskierkach oczu,
lecz znajduję tylko ostro ugniecione kartki,
bez uczuć, bez marzeń, nawet serca im wyrwano

Czasem widzę takich jak ja,
drobne płomienie płonące niepokonaną nadzieją,
przeganiające na chwilę te bezduszne postacie

Biegnę się ogrzać przy ich gorącym ogniu,
lecz zanim dobiegam nagle stają się białe

Więc uciekam z miasta,
by rozpalić być może ostanie ognisko na ziemi,
aż jego moc spopieli tę potworną biel.

Współczesna architektura już taka jest, betonowe bezduszne budowle. Ludzie też czasami jak roboty gonią za czymś sami nie wiedząc za czym. Zieleni coraz mniej, człowiek urządza świat po swojemu niszcząc przy tym przyrodę. Ciekawy wiersz.
Pozdrawiam

Dziękuję za miły komentarz. Żeby lepiej zrozumieć wagę moich słów polecam obejrzeć film na podst. powieści Johna Greena p.t. "Papierowe Miasta", którego obejrzenie wywołało u mnie ogromne emocję, będące fundamentem tego wiersza.
Pozdrawiam.

Może przeczytam książkę jak ją gdzieś znajdę. Słowo pisane bardziej oddziałuje na mnie niż film. Potem mogę obejrzeć jak to widział reżyser

Bezduszni ludzie tworzą bezduszne miasta . Dobrze , że są jeszcze tacy , których serca są wciąż gorące . W nich cała nadzieja . Ciekawy wiersz . Pozdrawiam .

Temat wiersza przemyślany i naprawdę napisany bez zastrzeżeń. Patrzę jak się rozwijasz i to mnie cieszy,bo w ten sposób możesz osiągnąć bardzo dużo,czego szczerze życzę.Pozdrawiam.

Bardzo dziękuję za miłe słowa
Pozdrawiam

(2015-08-11 14:36:44)Niedzisiejszy napisał(a):  Idę przez miasto zbudowane z papieru,
identyczne ściany i drzwi pokryte tą śmiertelną barwą,
nawet drzewa zamieniły się w tekturową rzeźbę, pozbawioną
choćby drobnej zielonej gałązki, bez cichego szeptania liści

Szukam ciepła ludzi,
nieodkrytych spojrzeń w gorejących iskierkach oczu,
lecz znajduję tylko ostro ugniecione kartki,
bez uczuć, bez marzeń, nawet serca im wyrwano

Czasem widzę takich jak ja,
drobne płomienie płonące niepokonaną nadzieją,
przeganiające na chwilę te bezduszne postacie

Biegnę się ogrzać przy ich gorącym ogniu,
lecz zanim dobiegam nagle stają się białe

Więc uciekam z miasta,
by rozpalić być może ostanie ognisko na ziemi,
aż jego moc spopieli tę potworną biel.

Tak niestety wygląda nasza rzeczywistosć uformowana na ułomnej statystyce ilości, a nie jakości.
Przecierz łatwiej jest władać światem jednolitym białym, nie kolorowym.
Ale im więcej jest marzących tym życie, choćby wewnętrzne, będzie bardziej barwne.
Podoba mi się....
Pozdrawiam i życzę jak najwięcej zieleni.

Życie ludzkie zapisane jest jak na tytułowych kartkach papieru. Lecz gdy nie jest ubarwione, jest w rzeczywistości niewiele warte. W tej sytuacji sensowne wydają się więc słowa pewnej piosenki zespołu 2+1 "..chodź, pomaluj mój świat, na żółto i na niebiesko.." To na kanwie kolorystycznej żyje się o wiele ciekawiej, o czym teraz ludzie zdają się zapominać. Wiersz oceniam bardzo pozytywnie, oby takich było w Twej twórczości więcej. Pozdrawiam