W pochmurny dzień jesienny
Przetykany nicią światłości
Wiatr gwałtowny i zmienny
Dusił ogniska radości

W pochmurny dzień jesienny
Gdy wiatr przybywał w gości
Chłód dotkliwy i niezmienny
Studził ogniska miłości

W pochmurny dzień jesienny
Zczerniał błękit wysokości.
A deszcz miarowy i senny
Obmywał człowiecze kości

W pochmurny dzień jesienny
Gdy wypływała prawda na wierzch
Wedle proroctw, bóg kamienny
Zapowiadał życia zmierzch

W ostateczne dni zimowe
Ludzkie, martwe targowisko
Do cna odbiera mi mowe.
Tak wygląda boże igrzysko.

Dlatego proszę cie, ludzkości!
Odrzuć wtórnego boga
Co wyzbywa ludzi miłości
Bo nie tędy wiedzie droga

Pierwsze strofy pisane trochę monotonnie "na jedno kopyto". Niektóre rymy trochę wciskane na siłę, ale jest to jakaś próba poetycka.

Dołączam się do Freda. Rzeczywiście rekapitulacja pierwszego wersu w początkowych strofach wprowadza monotonię i jest niepotrzebna. Ale ostatnie strofy znacznie lepsze, więc warto próbować dalej mierzyć się z weną. Pozdrawiam

Koszmar!

(2015-04-23 09:17:31)tom_70 napisał(a):  Koszmar!

Dlaczego?
Nie rozumiem, czyżby konstruktywna krytyka była aż tak intelektualnie wymagającym zadaniem?

Konstruktywna krytyka wobec czego?

Konstruktywna krytyka utowru. Napisać "Koszmar" każdy głupi może. Opinie Freda i membera22 szanuje bo piszą z sensem i jak normalny człowiek, a nie jak cham.

Dzięki za chama.
Od dziś jestem cham.
Dzięki

---

"utowru" - to jesteś cały TY