Zegar

[Antrzej1]

Nakręciłem znów czas w swym starym zegarze
Wybił pięknie północ ze swym bratem na farze
Chociaż już słabo wydaje swym kurantem pieśni
Bardzo lubie go słuchać wspomnieniami pieści

Opowiada o dniach pełnych szybkiej radości
O nocach gdy wśród świetlików niezupełnie dorośli
Szliśmy pływać w jeziorze w ciemnej tafli wody
Szczęśliwi z byle czego choć całkiem ubodzy

W głowie ciągle nie było krztyny myśli poważnych
Wystukiwał minuty mój przyjaciel rozważny
Jakby wiedział że przecież codzienności się uczę
I prędzej czy później smutku się nauczę

Teraz jestem dorosły wszystko się przeplata
Nie ma już tej beztroski, wiosny, słońca lata
Czasem trzeba powrócić do zwykłego bycia
Patrzeć trzeźwo przed siebie dosyć dziecka krycia

Myśli takie natrętne, może go nie nakręcić
Dać odpocząć sprężyną niech nie snuje pieśni
Ale choć chytrym planem chce już przestać się starzeć
Wiem że na nic ta walka mój drogi zegarze

Bo choć sprężynę wstrzymam
Nigdy nie nakręcę
Zegar pewnie stanie
Lecz nie moje serce...

Firlej 2017