Złoty księżycu

[Kamil Olszówka]

Złoty księżycu z dwoma ostrymi rogami,
Skrząco jaśniejący za moimi oknami,
Do mojego pokoju zaglądasz zawzięcie,
Jakbyś wielkie tajemnice pragnął mi opowiedzieć,

O wielkich wydarzeniach zakrytych pomroką dziejów,
Piórem nigdy nie spisanych przez żadnych historyków,
Które jednak ty sam widziałeś,
Gdy na ciemnym niebie każdej nocy jaśniałeś,

Zapewne wszystkie krańce świata zwiedziłeś
Największe tajemnice ludzkości odkryłeś,
I zapewne ty jeden mój złoty księżycu,
Masz wiedzę większą od wszystkich historyków,

Zapewne podziwiałeś starożytnych Spartan męstwo,
Którzy to klęskę potrafili przekuć w zwycięstwo,
Przyszłym pokoleniom dać niezatarte świadectwo,
Co znaczy zachować ojców dziedzictwo,

Zapewne razem z bułgarskimi plemionami wędrowałeś,
Koczowniczym Bułgarom nocne niebo rozświetlałeś,
Nadzieję objęcia nowej ziemi w serca ich wlewałeś,
Zawziętość chana Asparucha z wysokiego nieba kontemplowałeś,

Czy kiedy w pełni będąc skrząco jaśniałeś,
I na granatowym niebie dumnie się rozgościłeś,
Czy wielkim złotym okiem ciekawsko podglądałeś,
Starożytnych Amazonek obrzędy wspaniałe?

I czy kiedy kilka wieków upłynęło,
A samotność na niebie nadal ci doskwierała,
Czy ciekawsko podglądałeś młode Słowianki,
W noc Kupały na rzekach puszczające wianki?

Czy kiedy przez Słowiańszczyznę wędrowałeś,
I wielkich wodzów Plemion Lechickich podziwiałeś,
Czy już wtedy było ci wiadome,
Które plemię pozostałe zdominuje?

I czy wieczorami podglądałeś Księcia Mieszka,
Kiedy delikatnie obejmował narzeczoną Dobrawę Czeską,
Prostoduszną szczerością szacunek jej zjednywał,
Serce przyszłej żony powoli tym zdobywał,

I czy z nieba wysokiego łzy roniłeś,
Gdy w nocne rozmowy leśnych partyzantów się wsłuchiwałeś,
Gdy gorąco tylko o wolnej Polsce marzyli,
Do marzenia ziszczenia nadludzkich wysiłków dokładali,

Czy byłeś ich sekretnym powiernikiem,
Po ciemnych lasach nocnym przewodnikiem,
Czy podziwiałeś młodych partyzantów nadludzko mężnych,
W nocny bój bez zawahania idących,

Na ciemnym niebie księżycu złoty,
Tajemnej swej wiedzy zazdrośnie strzegący,
Weźże się podziel tajemnicami swymi,
Z młodymi pasjonatami historii prostymi,

Powiewie odwiecznej wielkiej tajemnicy,
Szepnij cicho do mojej duszy,
Opowiedzże mi złoty księżycu,
Jakie są historii największe tajemnice,

Czy wikingowie Krzysztofa Kolumba uprzedzili,
I Amerykę naprawdę niegdyś przed Nim odkryli,
Jak naprawdę starożytni Egipcjanie piramidy budowali,
Jak waleczni wikingowie ziemie nowe zdobywali,

Gdzie ukryto Czyngis-chana kości,
Jakie tajemnice skrywa amerykańska Statua Wolności,
Co naprawdę skrywa Rękopis Wojnicza,
I gdzie zaginął średniowieczny opis Bitwy pod Legnicą,

Kto napisał „Historię Mongołów Tajną”,
Co stało się z Bursztynową Komnatą,
Czy prawdziwa jest historia El Dorado złotego,
I jakie były losy Insygniów Kazimierza Wielkiego,

Jaka była historia Skarbu Księcia Wiślan,
Jakie tajemnice skrywał rzymski cesarz Dioklecjan,
Jak naprawdę wyglądało Galla Anonima oblicze,
Gdzie zaginęły dwa grunwaldzkie miecze,

O czym Król Jan III Sobieski nocą rozmyślał,
Gdy do wielkiej bitwy nazajutrz się szykował,
Czy tej samej nocy dopadła trwoga,
Kara Mustafę wielkiego wezyra,

Gdy Henryk Sienkiewicz pisał swą trylogię,
Czy pisząc mimowolnie uronił łezkę,
Nad losami swych bohaterów,
Którzy na stałe zagościli w sercach czytelników,

Lecz ty księżycu tajemnic swoich zazdrośnie strzeżesz,
Przenigdy nikomu ich nie powierzysz,
Tego co widziałeś nikomu nie opowiesz,
Największe historii sekrety dla siebie zachowasz…