Zaćmienie słońca

[Kamil Olszówka]

Mam z dzieciństwa jedno bezcenne wspomnienie,
Związane z całkowitym słońca zaćmieniem…

Tamte pamiętne z dzieciństwa wakacje,
Naznaczone ostatnim dwudziestego wieku słońca zaćmieniem,
W szkatule dziecięcych wspomnień pozostają bezcennym skarbem,
W głębinach pamięci zatopionym na zawsze,
Gdy w niewielkim domku mojej babci,
Jak co roku z utęsknieniem spędzałem wakacje,
Zabrałem wraz z sobą wielki bagaż emocji,
Licząc na przepowiadane tarczy słonecznej zaciemnienie,

Oczekując na całkowite słońca zaćmienie,
Nazajutrz mające spowić małopolską ziemię,
Zatopiliśmy z babcią oczy w arcywybitnym starym filmie,
Młodego ambitnego faraona opowiadającym dzieje,
Pamiętam gdy razem z moją babcią,
Wpatrzeni pospołu w stary telewizor,
Kontemplowaliśmy w milczeniu jak młody faraon,
Obejmował spojrzeniem zakryty księżycem słoneczny okrąg,

Utopiwszy oczy w głębi ekranu starego telewizora,
W drewnianej obudowie, wielce już wysłużonego,
Utkwił mi w pamięci obraz kapłana Herhora,
Ku dalekiemu niebu modły wznoszącego,
Obraz starożytnego zaćmienia słońca,
Odmalowany na ekranach geniuszem wybitnego reżysera,
Latami rozbudzał wyobraźnię niejednego dziecięcego widza,
O tajemnicach starożytności do dziecięcej wrażliwości przemawiał,

Pomiędzy pylonami starożytnej świątyni,
Herhor symbolicznie między ziemią a niebem umieszczony,
Ku wszechmocnemu Ozyrysowi wznosząc swe modły,
Zamierzył ofiarować ciemność najdalszym krańcom ziemi,
Gniew potężnego Ozyrysa,
Podstępem egipskich kapłanów uszyty,
Miał być niczym wzniecająca pożar iskra,
Mająca świat pozbawić ciepła słonecznych promieni…

Wyczekując największego dwudziestego wieku zaćmienia słońca,
Niemal każdy Polak przywoływał z pamięci obraz,
Gdy za sprawą gniewu egipskiego Ozyrysa,
Niegdyś wszystkie polskie kina ciemność spowiła,
Gdy odmalowane na kinowym ekranie,
Wizją wielkiego reżysera,
Tamto starożytne słońca zaćmienie,
Wyryło się trwale w pamięci niejednego widza…

Niegdyś zdumiewająca harmonia przypływów i odpływów Nilu,
Rozwojowi egipskiej astronomii dała podwaliny,
Gdy coroczne wylewy świętej rzeki,
Ze wschodem Syriusza się pokrywały,
Oddając się z uwagą nieba obserwacji,
Stali się egipscy kapłani kalendarza wynalazcami,
Współczesnej astronomii ofiarowując tym zasługi,
Choć pojęcia wtedy o tym nie mieli,

Lecz gdziekolwiek na świecie z przejęciem obserwowaliśmy,
Ostatnie dwudziestego wieku słońca zaćmienie,
Starożytnych egipskich kapłanów duchy,
Po wszystkich krańcach ziemi wędrowały niepostrzeżenie,
By przez żywych niezauważeni,
Zawieszeni w czasie oddając hołd astronomii,
Na spowitej zaćmieniem słońca ziemi,
Wygłosić niesłyszalny wykład o starożytnej kosmologii,

Niegdyś zaćmienie słońca nad rzeką Halys,
Pogodziło długoletniej wojny zwaśnione strony,
Bowiem gdy dzień w objęciach ciemności postrzegli,
Strwożeni Lidyjczycy i Medowie oręż swój złożyli,
Niczym starożytni Medowie niegdyś swój oręż,
Miliony ludzi ofiarowało słońcu oczy swoje,
Choć zachłyśnięci współczesnością i wielbiący naukę,
Dnia tego odczuli wspólne z starożytnymi emocje,

Kiedyś przed wiekami w całej słowiańszczyźnie,
W obawie przed zaćmieniem słońca zamykano studnie,
By nie oddało życiodajnej wodzie,
Swej rdzawej barwy niebo poszarzałe.
Lecz wtedy miliony dzieci z całej słowiańszczyzny,
Pomimo oślepiających słonecznych promieni,
Dnia tego szeroko otwierało swe oczy,
Będącego niegdyś Bogiem słońca podziwiając zaćmienie,

Starożytny egipski hieroglif symbolizujący słońce,
Dnia tego napisanym był na niebie,
Entuzjazmu milinów ludzi niewidzialnym rylcem,
Podziwiających słońca zaćmienie przez czarne folie,
Nie w piaskowcu i nie w granodiorycie,
I nie na starożytnego grobowca ścianie,
Lecz w poszarzałego nieba niezmiernym przestworze,
Na nieodgadnionego tysiącleciami świata firmamencie…

Dla ostatniego dwudziestego wieku słońca zaćmienia,
Bladym świtem zerwałem się z łóżka,
W babcinej kuchni przełknąwszy ostatnie kęsy śniadania,
Wybiegłem zaraz na środek podwórka,
Dostawszy od dziadka spawalniczą maskę,
Od babci zaś kuchenną aluminiową folię,
Zakrywając nimi oczy naprzemiennie,
Wlepiłem wzrok swój w dalekie złote słońce,

Dnia tego niezwykłego rozbudzone emocje,
Odmalowały na dziecięcej twarzy radosny uśmiech,
Kiedy wpatrzyłem swe oczy w dalekie słońce,
Wyczekując na prognozowane tegoż zaćmienie,
Za maską spawalniczą przed światem ukryty,
Niczym w swych jaskiniach pustynni eremici,
Wyczekujący w modlitwach i postach znaku Bożej obecności,
Wyczekiwałem zjawiska zaćmienia słońca ogromu niezwykłości,

Środek wakacji, czas beztroski,
Oddany pierwszej w życiu astronomicznej obserwacji,
I tamta doniosłość wyjątkowej chwili,
Która nigdy w życiu zapewne nie powróci,
Gdy obserwowałem jak słoneczna tarcza,
Traci blask swój z winy księżyca,
Którego skryta zazdrosna natura,
Niepodzielnego królowania niebem słońcu zazdrościła,

Gdy słonecznych promieni blasku nie znalazłszy,
Instynktownie ptaki swego śpiewu zaprzestały,
A spowite ciemnością okoliczne łąki,
Stały się cudów przyrody świadkami milczącymi,
W pobliskim stawie ukryte żaby,
Przeraźliwy rechot niespodziewanie wszczęły,
Gdy rozpostarte pomiędzy igłami sosen pajęczyny,
Poniszczyły w niemym szale strwożone pająki,

Gdy tak w słońca zaćmienie stałem wpatrzony,
Cudownością tegoż zjawiska do głębi urzeczony,
Sam jeden w milczeniu pośród wielkiej łąki,
Łąki jakich wiele na ziemiach Małopolski,
Naokoło starożytnych egipskich kapłanów duchy,
Snujące się z powagą po małopolskiej ziemi,
Urzeczone bujnością okolicznych łąk zieleni,
Wspominały z rozrzewnieniem Egiptu złote piaski…