Feniks

[LadyGreen]

Próbuję czasem ukryć emocje,
nie wiem, co robić przez te wszystkie bodźce.
Dużo się dzieje, dużo w mojej głowie,
czasem zmieszczę się w jednym słowie,
a czasem to silny szybki nurt,
czuję, że zaraz wypadnę przez burtę.
To jak jeden wielki sztorm,
czasem monolit, czasem wiele form.
Kobieta kameleon, kobieta skała, kobieta krucha,
ale kiedy mówię, to mnie wysłuchaj.
Może mam drobne ciało, ale wielką siłę ducha.
W środku mieszka miłość do świata,
owoc grzechu, kwiatów zapach.
Po policzku płynie łza za łzą,
rozpadam się i chcę uciec stąd,
to tylko pozory, Feniks powstał z popiołów,
czas porozmawiać, więc siadaj do stołu.
Opowiem Ci o niej, tej jednej bliskiej,
Jedno imię, a jakby określało wszystkie.

[iśka]

Pięknie wybrzmiewa każdy wers w poetycznym tonie/pozdrawiam z podobaniem