Głos wiolonczeli

[madaadamph]

Głos wiolonczeli

Nostalgią wita zmysły - uczuć strony
Zwrócony w jesienie - ich polne zagony
Z zapachem ziemi wyoranej pługiem
Ku chwilom zadumy z niekończącym długiem.

Śmiało śle tony ; Nie do końca - zwierza
Lękiem kończy dźwięki , jak dziewczęce słowa
Te o miłości , wysłane nieśmiało
Których już ciągle będzie mało, wciąż mało.

Dźwiękami częstuje ważnie - powoli
To smutek nakarmi,znów radość napoi
Te rany rozerwie, inne - zagoi
Nić babiego lata uniesie - podwoi.

Głos wiolonczeli wybrałem wśród głosów
Nim zaczynam miłość w niepojęty sposób
Do śpiewu przyrody grań - w wiatro-brzmieniach
Jako wstęp do kochań uniesień w westchnieniach.

W barwie tonów,skali danych z drzewienia
Wciąż głosem jesieni są brzmienia,jęczenia.
Twarz, struny, ręce w objęciach ud - pozie
Ku poczęciu nowych motywów ; Otworzeń !

Jak usta mówiące o kochaniu
Jak słowa mówiące o rozstaniu
Jak czas mówiący o przemijaniu.