Dlaczego czasem czujemy się samotni?

[Indiger]

Powiedz mi, proszę powiedz mi, jak to jest
Nie dostrzec smutku krążącego w mgle?

Co to za boleść tkwi w duszy mej?
Dlaczego mieszkasz w środku niej?

Niebo pokazało mi twój szlak
Wyzwanie przyjąłem, powiedziałem tak.

W przenikliwej ciszy zawzięcie walczyłem
Dążąc do ideału, dumę swą zgubiłem.

W tej wichurze serca odnalazłem Cię
idącą dumnie w mgle... nie obrócisz się.

Śmiejesz się, widząc znikający cień -
Bezradnego, z bólu skręconego.
Nie krzywdź mnie!

Samotny, zrozpaczony, przegrany
Widząc siebie żywego jakim zawsze byłem.
Upadłem we łzach, co źle zrobiłem?

W milczeniu odchodzisz - to wędrówki kres.
Znikasz idąc dalej. W mgle zostawiasz mnie?

W krwi skąpany, kiedyś wstanę.
Odnajdę wartą poświęcenia damę.
Tymczasem żegnaj, zapomnij, zostaw.
Doświadczenie to życiowe, będzie leżeć u mych podstaw.


~~ Dziękuję jeśli ktoś przeczytał mój utwór, sam nie wiem co to jest. Wyszło z wnętrza, jak ktoś chciałby go ocenić czy skomentować to bardzo proszę