Penelopy

[Misiek]

Jak Penelopa na Odysa
czekają
aż oni wrócą z zimnego góry szczytu
jako zwycięzcy
za oknem niespokojna zawierucha

lecz często okrutny los
ich nie wysłucha
kiedy oni znów nie dosięgną
prawie nieba błękitu
w górach na zawsze wtedy
zostają

zakuci na zawsze w bezlitosny lód
snem wieczystym śpią zmorzeni
wędrówką do apogeum marzeń
do świata
innych uczuć i wrażeń

śpią dzisiaj szczęśliwi i umęczeni
choć nieraz ratunkiem jest tylko cud
one wciąż czekają
czytając od nowa
słowa
dawnych wierszy i listów

bo wierzą że wrócą
zawsze wierzą
kwiaty w sercu trzymają
tęsknoty
nim na powitanie serca uderzą
oba radośnie

one muszą zapomnieć o wiośnie
mają inny czas złoty
współczesne Penelopy

wierne żony himalaistów