Tako rzecze Isztar

[Porfirogenes]

Lubieżne wieże wszystkich kolorów świata
pałace kipiące złotem i karmazynem
spiżowe pochodnie postępu sięgające gwiazd
- to już nigdy nie wróci.

Mobadowie zgłębiali wersety manichejskie
profanując prastare karty Awesty
święty ogień Ormuzda zgasł po wsze czasy
a pomógł mu wiatr niosący oddech moru
nieustępliwie pustoszący wnętrza zikkuratów

Nim grom rozbił tron szachinszacha
prawo wyparły fałszywe inskrypcje mówiące
gdyś w Babilonie czyń jak babilończycy!
to nic, że dostałeś kajdany ze splecionych węży
jakże rozkoszne jest to cierpienie

Kamień długo wytrwa w objęciach żywiołów
nim zmieni się w martwy proch
żyzne popioły nadziei zastygną ostatnie
- może ktoś wskrzesi ich żar?



Byłbym bardzo wdzięczny za Wasze opinie - to jest mój pierwszy wiersz i zdaje sobie sprawę, że zwłaszcza w kwestiach technicznych, tekst może być wyłożony po całości.