Monolog III

[charlie_13]

Panie,
Nie mogę przestać, być tam, trwonić czas.
Napędza mnie ta nuta, myśl, wspomnienia te.
Tęsknię, żałuję.
To jest trudne, Panie.
Jak możesz pokazywać mi ten czarny las?
To przecież same brednie.
Nowy świat teraz maluję,
To nie trudne, Panie.
Barwy, których używam, są czarne.
Czy to zły znak, czy nowa potęga?
Nauczyłeś mnie tego, Panie.
W dalszym ciągu mnie tego uczysz.
Rzeczy, których doświadczam, są marne.
Brak mi sił, by walczyć, to mordęga.
Posadziłeś mnie teraz na sanie
I każesz wlec te wspomnienia, których nie wysuszysz.
Zwodzisz mnie od lat.
Lecz ja nabieram się i brnę w Twoją intrygę.
Jesteś złem, a ja buduję swój świat z Tobą.
Marny ten, kto napotka nas na drodze.
Nie zliczę już Twoich wad.
Za dużo ich, większości niedowidzę.
Idę Twoją ciemną ścieżką, stąpam wiotką nogą.
Od dłuższego czasu już tak błądzę.

P.K. Sługocki
23 XII 2015r