Nowa Era

[kulmin]

Na wzgórzu stoi i spoziera
Samotna Nowa Era
patrzy na las, na strumyczek
na maleńki w chatce płomyczek
Słyszy jak tata okrutnie chrapie
Jak woda spod strzechy kapie
Widzi w kołysce maleństwo
Obok w pokoju rodzeństwo
Tylko mamy nie widzi Nowa Era
I dziwi się Śmierci, czemu zabiera
Fundament radosnej rodziny
-Przecież to nie z mojej winy!
Ja tylko towarzysze i osłaniam
W drodze do kresu ochraniam
-Czyjaż to tedy wina upadły aniele?
Powiedz, a na proch go przemiele
-Wina leży w człowieka duszy
Która rzadko miłości służy
Jam sprawiedliwa. Miłości nie kalam
Zło i nienawiść na stosach spalam
-Towarzysz i mi, w mej wyprawie
Bądź jak ja oddana tej sprawie
Zaprowadze nas ku porządkowi
Sprawiedliwej Ery początkowi

[member22]

To co przebija przez ten wiersz, to niestety brak ciągłości wątku. Zdaje się wyraźnie że utwór ma dwie połowy i to inne połowy, co warto tu podkreślić. Pierwsza niejako infantylna, druga zaś zupełnie odbiegająca od tematu i tak naprawdę trudno jest znaleźć w niej konkretny sens poetyckiej myśli. Trochę to jest tak jakby autor pisał na siłę od niechcenia. A przecież poezja to Taka Piękna i Niepowtarzalna Sztuka przelewania swego wnętrza na papier. Pozdrawiam i życzę postępów