niemy lokator

[edgarPoe]

pamiętam drzwi
przez które podglądałem deszcz
rozmazanych twarzy

niczym obrotowe
otwierały się na wchodzących
i zamykały za wychodzącymi

różnorodność turystów jak w luwrze -
- bogactwo obrazów malowanych
paletą chłopięcych wspomnień

mój mały drewniany domek
przypominający przebiegiem niemieckie auta
które dostawałem w nagrodę -
- metalowe resoraki kultowych marek

jak każdy superbohater w tym wieku
miałem magiczne zdolności bycia niewidzialnym
taki skrzat mieszkający w dziurce od klucza

zbyt często trzaskały


Alex Under - http://poezjaiproza-alex-under.cba.pl/

[member22]

Powrót do przeszłości, a dokładnie do czasów dzieciństwa jest zawsze mile widziany. Dziecko jest takie ufne, kochające ludzi i życie, a zarazem czyste. Nasuwa mi się tutaj fragment iście ewangeliczny według zapisu św Marka - "Pozwólcie do mnie przychodzić dzieciom...." No właśnie bo dzieci nie nasiąkły jeszcze pesymizmem dorosłej egzystencji, mają swoje marzenia i własne widzenie świata. Podoba mi się konwencja utworu, stworzona jako pewna wizja, film oglądany oczami malca zza szyby. Wiersz nastraja optymistycznie bo w końcu w każdym z nas jest odrobinę dziecka. Pozdrawiam