Ja jestem poetą

[Gryf]

Zazdrosną Ty jesteś o moją poezję,
Naśmiewasz się nie chcąc jej wcale zrozumieć,
A ona dary wspaniałe rozdaje.

Otrzymasz wrażliwość na to co piękne,
Usłyszysz niebiańskie chóry anielskie,
Poczujesz się wolną jak wiatr.

Jak idziesz do lasu to widzisz drzewa,
Ja słyszę ich ciche w koronach rozmowy,
Gałęzie swym lekkim szumem śpiewają.

Jak jesteś nad morzem to widzisz wodę,
Ja Posejdona Królestwa szukam
Na białych grzywach pędzących fal.

Jak patrzę na Ciebie to widzę boginię,
Bo dla mnie taka istotnie jesteś.
Zrozum o Pani jam jest poetą.

[member22]

Poezja rzeczywiście uwrażliwia i to nie tylko na piękno, ale również na brzydotę. To z kolei pozwala widzieć świat nieraz w różowych barwach i wtedy to co dla niepoetów brzydkie, dla poetów jest piękne. Tak jak w piosence - "Brzydka ona, brzydki on..., a taka ładna para i miłość...." Wiersz dobry, choć ja nie dzieliłbym go na strofy, bo to trochę wymuszony podział. Pozdrawiam

[Gryf]

Hej Member, witam i tu. No takie pierwsze kroki z "białą". Będę próbował dalej się uczyć.
Dzięki i pozdrawiam serdecznie.