Przemijanie

[tom_70]

Tu nie słychać samochodów i pociągów.
Zegary, które mierzą wyłącznie same siebie,
samotność między lustrem, a krzesłem.

Patrzę na was, nagie rzeczy milczące
jak drzewo w słońcu, przeglądające
się w szybie mego obrazu.

Twarz moja zachodzi mgłą i próbuję
się roześmiać, ale nic z zewnątrz
nie dochodzi.

Nie została mi ani jedna miarka życia,
coś tutaj dobiega końca,
całkiem blisko.

[member22]

Dlaczego tak pesymistycznie. Samotność to uciążliwe doznanie, ale z takim nastawieniem trudno znaleźć bratnią duszyczkę. Pomyśl że to jeszcze nie koniec, ale dopiero początek. Życie bowiem, choć podobno nie jest bajką, zaskakuje nawet nie znasz czasu. Pozdrawiam

[tom_70]

Dlaczego pesymistycznie - tak musi być.
W wierszu pokazałem przemijanie w nagich rzeczach, które były żywymi barwami przedmiotów, gdzie czas zamienił je w skamieniałości.