Na krawędzi

[tom_70]

I tylko w tym miejscu noc czarna
bieleje gdzie światło z ciemnością
się namawiają wysoko poza linią
gwiazdozbiorów

I tylko w tym miejscu poza granicą
wędrowania przestałem się spalać
zaciągnięty do wnętrza kamienia
by móc tam pozostać

[anja]

Niezbyt ten wiersz optymistyczny, ale widze taki masz styl pisania.

[tom_70]

Szkoda tylko, że twój komentarz jest lakoniczny, bo wiersz jest bardzo wymowny. Zdobądź się na to i zinterpretuj po swojemu.

[member22]

Trochę brak spójni w Twoim utworze. To jest tak że "jedna strofa od sasa a druga od lasa". Tak jak pierwsza strofa jest dla mnie zrozumiała, tak kompletnie nie rozumiem drugiej. O jaki kamień Ci tam chodzi? Możesz nam to wytłumaczyć?

[tom_70]

To nie jest prosty wiersz w odbiorze (chyba za trudny, jak na obecny portal), jest doskonale przemyślany i jest jednym z najlepszych, jakie dotąd napisałem.

W pierwszej części wiersza, podmiot liryczny zakłada istnienie swiata, w innym jego wymiarze.

W drugiej części podmiot przeżywa niespełnienie, porażkę egzystencji, żyje w świecie jedynym jaki istnieje. Jego najdroższym pragnieniem jest być jak kamień, być w spoczynku niezmienności.

[member22]

Dziękuję za wyjaśnienie. Myślę, że dzisiejszy świat pędzi do przodu i z każdym dniem coraz bardziej się zmienia. I większość ludzkiej populacji dostosowując się do tego także goni na przód. Humanus Mobile - to czołowe motto współczesności. Lecz są tacy ludzie (w mniejszości), którzy przez swą wrażliwość chcą się temu pędowi przeciwstawić. I bardzo dobrze że Oni są, bo w przeciwnym razie życie byłoby bardzo nudne i nie warte świeczki.

[tom_70]

Dobrze to ująłeś

[kristofero]

samotność człowieka, nikt nikogo nie zrozumie do końca...umieramy zawsze sami

[tom_70]

Wszystko się zgadza kristofero