Nadzieja z otchłani

[włodek]

Szargane pragnienia wirem codzienności
i nadzieja kiedyś dodająca skrzydeł.
Dziś patrzy Ci w oczy i z ironią się śmieje,
że się dałeś oszukać mirażowi życia.
Czym jest dobro i szczęście, które za drogowskaz miałeś?
Straconym czasem, przegranym żetonem?
Mam dość !
Nie ! Nie ! Duszo nie umieraj !
Choć los kąsa jak jadowita żmija.
Skocz w otchłań pragnień.
Zapomnij o tym co wokół skalane.
Zbuduj swój świat z marzeń i tęsknoty
do którego uciekniesz przed psami niemocy.
Gdzie się otoczysz miłością wzajemną.
Poczujesz ramiona pragnące, namiętne.
Usłyszysz słowa otuchy i wsparcia,
a moc ich jest wielka i uniesie Cię wysoko.
Zamknij oczy i spijaj z ust kochanki nektar rozkoszy,
ale otwórz swe serce i napoi jej duszę.
Ręce głaszczą spragnione pieszczot ciała
co się łączą w jedno w akcie miłości
i oddechy szalone spełnionej namiętności.
Drżące ciała w objęciach wracają z daleka.
Spojrzenia mówiące- jestem tylko dla Ciebie.
Ust kochanków ostatnie muśnięcia.
Czułe pożegnanie i już czasu odliczanie
następnego spotkania.
W tym świecie z otchłani nadzieja jeszcze żywa,
balsam na poszarpane serce kładzie.
Co spotkanie powtarza
- spotkasz ją w świecie gdzie szargane
pragnienia wirem codzienności.
- coraz mniej mam siły.
- nie umieraj. Uciekaj.

[tom_70]

Przemyśl tekst i napisz go jeszcze raz, bo jest strasznie banalny.
W wersach występują błędy gramatyczne.
Forma wiersza, jest nie do przyjęcia.

[member22]

Wiersz zbyt długi i wersy trochę rozwlekłe. Początek dobry, przypomina słowa piosenki - "Los cię w drogę pchnął i ukradkiem drwiąc się śmiał, bo nadzieję dając ci, fałszywy klejnot dał..." Potem już znacznie gorzej i nudnawo zarazem. Rzeczywiście utwór wymaga dopracowania. Popieram Toma. Pozdrawiam