Kod starości

[Teresa]

okopcone szkło ostatnich lat
odmawia modlitwę losowi
umysł zbiera rdzeń prawd
głębią hałaśliwych miechów

rytm mniejszy o pięć uderzeń
obieg zwalnia miarowo
oto dwie strony zwierciadła
trwanie czy poddanie

nie zamyka oczu na fakt
że przyroda zwycięży
ręką zamiata powietrze
bez planu bez celu

zostaje jedynie oddech
płytki bez nadziei
rysy pozbawione wyrazu
życie wypada z dłoni

odchodzi już nie ze strachu
przed bólem
lecz po to aby ocalało to
dlaczego żył

[anja]

Teresko, znowu bardzo obrazowo opisałaś temat. To bardzo smutny wiersz, ale dlaczego się smucimy, przecież wiemy o tym, a jednak..... opanowuje nas strach, niepokój i niepewność. Ostatnia zwrotka z dużą dozą refleksji.