ponad
|
2008-04-02, 21:18:31
Post: #1
ponad
|
|||
|
|||
W stowarzyszeniu zmarłych w poezji
Ofiary pióra, słowa udaru, krzywe zwierciadła ludzkiej amnezji. To my jesteśmy - dzieci koszmarów To nasza wojna, niezrozumiała dla tych co tworzą zmysłom zasieki, to nasza miłość, bez słów, bez ciała. Upośledzone dzieci kalekich Pośród zastępów martwych od życia wstaliśmy z grobów, by barwą świecić. Dziś wyprowadzić myśli z ukrycia. To my jesteśmy - Indygo Dzieci * * <!-- m --><a class="postlink" href="http://pl.wikipedia.org/wiki/Dzieci_Indygo">http://pl.wikipedia.org/wiki/Dzieci_Indygo</a><!-- m --> dążenie do szczęścia zawsze kończy się nieszczęściem |
|||
2008-04-03, 11:00:53
Post: #2
|
|||
|
|||
Niebieskie kwiaty dzieci kwiaty ,wiersz bardzo wymowny-powiem bardzo dobry
Moje motto"Gdy spłonie dach masz lepszy widok na niebo" |
|||
2008-05-05, 21:35:08
Post: #3
|
|||
|
|||
Ech, zaczytalam się w Twojej poezji , chyba mi wieczór zejdzie w miłym aczkolwiek niespokojnym i niepokornym towarzystwie strof Twoich. Tym razem Dzieci Krysztalowe!
Świetne |
|||
2008-05-05, 21:39:15
Post: #4
|
|||
|
|||
:oops:
Zawstydzasz mnie dążenie do szczęścia zawsze kończy się nieszczęściem |
|||
2008-06-07, 18:57:48
Post: #5
|
|||
|
|||
Dziękuję za linka.Poczytałam na wikipedi i czegoś nowego się dowiedziałam.Ciekawy wiersz !
|
|||
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
|
Użytkownicy przeglądający ten wątek: 2 gości