Serce i dusza

[Edyta B.]

[center]


Pogrążona w marzeniach
wzdycham do chwili
która jest cudownym
westchnieniem ciszy
Dusza obnażyła się
roztapiając w rozkoszy
Dziwny świat
w mojej głowie
zatacza kręgi
jałowego życia
Beznadziejnie smutna
omal nie płaczę
tak mi tęskno do Ciebie
Nurt serca
kopalnią dobrych uczuć
umila wolne chwile
Najgorętsze uściski
w myślach moich
jak czyny orężne
dodają siły
by zdać egzamin z życia
Kilka skaz
jak pierwiastek groteski
nadaje kolorytu egzystencji
Przeciwieństwo
między ciałem a duszą
niczym kraczące wrony
ujawnia ostatnią myśl
straconego czasu
Doza piękna Twego
z martwej fotografii
zachwyca oczy
i napawa smutkiem
na pewien czas
jak bolesne marzenie
Serce delikatne
jak motyla tchnienie
pragnie miłości Twojej
Kiedy jesteśmy z dala
od siebie jest we mnie
coś błąkającego się
To myśl
Myśl która bez szmerów
podąża do Ciebie
by wreszcie odnaleźć
ukojenie
By szczęście spłynęło
po najgłębszych pokładach
mojego istnienia
a radość odciążyła
znużoną egzystencję
i doprowadziła
do płomiennych uniesień


[/center]

[center] [/center]

[Ginsana]

Edytko błagam...tylko nie ten kolor, bo nic nie widzę

[staszek]

pieknie :-)

[czardasz]

By szczęście spłynęło
po najgłębszych pokładach
mojego istnienia
a radość odciążyła
znużoną egzystencję
i doprowadziła
do płomiennych uniesień
:-P

[norbertus]

Do Twojego wiersza wracam często on jakoś mnie nastraja w kierunku na ducha, wycisza. serce i dusza zrozumieć wnętrze czlwoieka tylko w ciszy. Pozdrawiam