Tobą rozmarzony

[zbigniew]

Tobą rozmarzony

Nie mogę żyć kiedy życia nie ma
Nie mogę myśleć, gdy nie ma spełnienia
Nie mogę marzyć, gdy ból koi ciało
Nie mogę śpiewać przy porannej rosie
Kiedy na niebie słońce praży myśli
Wyrwij mi słowa w gardle uwięzione
Gołębim lotem opadną ku Tobie
A wtedy wzniosę ten puchar słodyczy
Po brzegi pełen purpurą się mieni
Ust Twych najdroższa ślady ma na brzegu
Lecz Ciebie tu nie ma powiedz mi dlaczego
Powiedz lub wyślij w eter swoje słowa
Które łapczywie wchłaniam całym ciałem
Właśnie w chwili gdy żar leje się z nieba
Głosem serca twego dźwięczy ma komórka
Słowa się niosą, echem w głąb wibrują,
Wnikają do głębi i dalej wędrują.

Jak na dębie cienistym konar mojej duszy
Trzepocze szczęściem bo szczęścia się uczy
Lecz już po chwili pozostaję z sobą
Trochę zdziwiony milczeniem w eterze
Lecz wiem powrócisz emeilem wieczorem
Opadniesz w me łoże, ja w to bardzo wierzę
Gdzie otuleni, nadzieją brzemienni
Znów otworzymy oczy ku wschodowi
Ty zerwiesz się szybko do codziennej pracy
Ja dalej marząc samotny w pościeli
Nagle powstanę by przyszłej godzinie
Nie dać zasnąć spokojnie
Bo życie przeminie ......i ........
Ty wiesz dobrze czego braknie łonu
Lecz proszę Cię SERCE
Nie mów nic nikomu...sza sza sza !

zbigniew

[wanda]

Wiersz sercem pisany...marzenia oczekujesz na swoją ukochaną czekasz na telefon..na maila...a czas biegnie nieubłagalnie...
pozdrawiam...sza śpij spokojnie ...któs poda dłoń...sza..ci..sza..
ja podaruję róże..