Koncert

[minawia]

cisza
rozbudzone słoneczko zaczyna
poranną toaletę
nieposłuszny promyczek figlarnie
wyjrzał zza chmur
zaczął psikusy z rosą
obudził motyla
a on skrzydełkami strącił
perlistą kroplę
echem rozniósł się delikatny
dźwięk budzenia
witania tajemnicy dnia

słońce rozbłysło
czystym uśmiechem
śladami promyka
dźwięczą rozkołysane trawy
pałeczkami na sztabkach
spadają te niskie
średnie
wysokie tony skocznością
umyta łąka ożyła stworzeniem

coraz radośniej głośniej bębny
talerze trzmiele ważki ksylofony
motyle dzwonki
metalofony koniki polne galopują
prysznicem dźwięków w tańcu
łącząc się z wiatrem śmiechem
eksplozją życia

[minawia]

Wrażenia z koncertu, w którym też grałam na dzwonkach sopranowych.