Takie wspominki na dzień dobry

[czardasz]

Jest sobota rano ,nie mogłam dzisiaj spać,zmiana pogody zawsze źle na mnie wpływa Wiatr słychać było nawet w domu, jakieś tam senne koszmarki co chwile mnie budziły. Rozmyśłam o moim życiu. Co mi sie tak naprawdę udało. Sama od lat borykałam sie z wychowaniem dzieci ,kształceniem ich. Byłam ojcem i matką ,miały tylko mnie do kochania.

Kochałam , dawałam miłość za dwoje i na siebie wzięłam wszystkie obowiązki. Moje dzieci sa dorosłe kończą studia , ale są mało samodzielne . Wiedzą że mamusia zawsze pomoże .

Czasami boję się ,że jak mnie zabraknie będzie im ciężko w tym dorosłym życiu mocno stanąć na nogi. Ja mialam cudowne dzieciństwo pełne miłosci . Oparcie w rodzicach, nie bałam się odejść z domu kiedy zakładalam rodzine ,bo choć nie w tym samym mieście ale na telefon był mój tatuś ,bo to on najwięcej okazywał mi miłości. On mnie wyczuwał na odległość ,dzwonił kiedy czuł ,ze mam problemy albo ot tak znienacka wpadał spytać co u mnie słychać. To on nauczył mnie kochać ludzi i dawać im pomocna dłoń tak by nie czuli sie upokorzeni tym że jest im gorzej w życiu. Kiedy zmarł jego pomnik zasypany był kwiatami do nieba jak to powiedział mój synek wtedy czteroletni brzdąc teraz już 24 letni młody człowiek. Minęło 20 lat od śmierci taty ,10 od śmierci mamy a mnie ich ciągle brakuje.Kiedy juz tak sobie nie radze z zyciem ide do nich na cmentarz siadam na ławeczce i rozmawiam z nimi wracam odrodzona i pełna sił bo ta rozmowa ładuję akumulator zycia na nastepne dni. Ale mi sie zebrało na wspomnienia ale widać takie dni bywają ,zamiast wiersza jest kawal mojego życia

I choć dzisiaj wszystko mnie boli .odezwały sie kłopoty z kregoslupem, troche szczypie gardło i boli głowa po nieprzepanej dobrze nocy witam dzień dziękując Bogu ,że daje mi siłę miłości , nie zabiera wiary i nadziei.