W pustce utraconego czasu

[Kamil Rousseau]

w spoconych oknach zadrżały kandelabry
potęgując grozę chichotem błyskawic
raz z lewej raz z prawej łaskocząc uczucie oczekiwania

tam
na zewnątrz zostawił swój czas i wspomnienia
zieleń sadu i przemykającą miedzy drzewami postać
wyznaczającą terytorium delikatnymi stopami
zapach którego barwy wyryły stan pożądania

dzisiaj
cienie wskrzeszane błyskiem
przypominały historię która nie potrafi wydobyć kontrastu
na przekór myślom które poszukują kontaktu

jutro
znów będzie wypatrywał zaginionego czasu
nie potrafił przecież kochać
teraz tak bardzo pragnie