ROZLICZENIE

[Kamil Rousseau]

w tabunie pędzę po czarnej przestrzeni
witraże lepię z czarnych cząstek czerni
szukam swej duszy w otmętach błękitu
chcę ją rozgrzeszyć nim czas się dopełni

sprzedałem duszę diabłu - ja upadły anioł
myśli wtłoczyłem w sfilcowany kłębek
chcę znaleźć drogę której nie przebyłem
gnuśnie przyzywam okrutną potęgę

zgubiony jestem wśród własnych przyjaciół
wbity w zieleń ziemi kamieniem pokuty
szukam tożsamości moich przeszłych zdarzeń
wyciągam je z czeluści martwego niebytu

wybaczcie drodzy szmatławe me życie
byłem przecież panem swego zniewolenia
czas zabliźni rany które jeszcze broczą
resztę przykrych zdarzeń przykryje darń ziemi