taka zwykła, taka moja.

[meg04]

na krawędzi wersa poczułam cenzora
przyjazny niedziwny nie do wiary zgoła
inny niźli sfora

potem
grzbietem szły ciarki
mało metafory i niewiele sensu
w każdym moim wierszu

poddać się i przestać
kawa i czytanie
dla mnie pozostanie

niby dlaczego kochać tylko cudze
bo bielsze od bieli i ciągle o pościeli

przecież to nudne

a moja miłość będzie kolorowa
i wielopłaszczyznowa
w poezji nieoczytanej
prostym słowem rzucona

taka zwykła - taka moja

i cenzor jej nie musi głaskać
a klaskać owszem klaskać.